Svalbard, Spitsbergen, Arktyka
Wybierając się na Svalbard warto zaplanować kilka istotnych kwestii. Jedną z nich jest żywienie. Ceny w Longyearbyen delikatnie mówiąc nie rozpieszczają, zatem zaplanowanie posiłków będzie rozsądnym ruchem. Przeszłam się po sklepie spożywczym – jedynym w mieście – i zrobiłam krótką listę produktów spożywczych.
Odwiedzający Svalbard mogą dostać się nań na dwa sposoby, a jednym z nich jest lot samolotem. Przybywający wysiądą na lotnisku Svalbard, które znajduje się w okolicach Longyearbyen. Lotnisko zlokalizowane jest cztery kilometry od miasta, do którego dostać można się różnymi środkami transportu.
8 marca po czterech miesiącach ciemnego sezonu do Longyearbyen oficjalnie powróciło słońce. Mieszkańcy tradycyjnie spotkali się przy schodach starego szpitala, by świętować powitanie promieni słonecznych. To jednak nie wszystko, bo Festiwal Słońca (Solfestuka) potrwa aż do 15 marca, obfitując w rozmaite wydarzenia kulturalne.
Rozważając wojaż na Svalbard na przełomie listopada i grudnia warto mieć na uwadze jedną rzecz – to zdecydowanie pora dla koneserów. Oto krótka dokumentacja fotograficzna zgromadzona w rzeczonej przestrzeni czasowej.
W Longyearbyen zachowała się pewna stara tradycja, która regulowała sprzedaż alkoholu. Mieszkańcy mogli nabywać określony limit miesięczny na wydaną przez gubernatora kartę, na której każdorazowo wbijało się stemple. To wszystko przeszło już do historii.
Tłustosz alpejski to fascynująca roślina mięsożerna, która przetrwała i zaadaptowała się do trudnych warunków klimatycznych na Svalbardzie.
Svalbard ma wyraźnie zróżnicowane pory roku, a wybór terminu zależy od doświadczeń, których poszukujemy i które chcemy tam przeżyć.
Rekin polarny to jedna z najbardziej niezwykłych ryb na świecie. Długowieczna, bardzo powolna, z zaskakująco słabym wzrokiem – a mimo to potrafi zjeść renifera, konia, a nawet niedźwiedzia polarnego.
Historia Longyearbyen zaczyna się na początku XX wieku. W 1906 roku amerykański przedsiębiorca John Munro Longyear, współzałożyciel Arctic Coal Company, założył tu osadę górniczą. Longyear był zainteresowany bogatymi złożami węgla kamiennego, które odkryto na Svalbardzie. W ciągu kilku lat powstała niewielka osada nazwana Longyear City, której nazwę później zmieniono się na Longyearbyen.
Sprawa założenia nowego cmentarza w Longyearbyen toczy się od wielu lat. Osuwisko, które miało miejsce w 2016 roku, wyraźnie przypomniało, że ten znajduje się na wrażliwym obszarze. Ówczesny proboszcz Leif Magne Helgesen w 2018 roku oświadczył, że cmentarz należy przenieść w bezpieczniejsze miejsce.