Svalbard, Spitsbergen, Arktyka
Zestawienie ukazujące książki o Arktyce, które warto przeczytać. Pośród wymienionych dzieł znalazły się wspomnienia polarników, znakomite polskie reportaże oraz publikacje na temat zmian klimatu. Znasz książkę o Arktyce, której nie ma na liście? Dodaj tytuł w komentarzu, bardzo chętnie ją przeczytam.
Książka „Białe. Zimna wyspa Spitsbergen” jest jedną z tych, która ma swoje miejsce w najdalej wysuniętym na północ muzeum, ale nie jedyną, którą napisała Ilona Wiśniewska. Spod jej pióra wyszły również „Hen. Na północy Norwegii”, „Lud. Z grenlandzkiej wyspy”, „Przyjaciel Północy” oraz „Migot. Z krańca Grenlandii”. To właśnie ostatnia z wymienionych książek stała się pretekstem do naszej rozmowy, w której Ilona Wiśniewska mówi między innymi o przywiązaniu rdzennych mieszkańców północy do krajobrazu i przebywaniu w przestrzeni, w której oszczędza się słowa.
Ilona Wiśniewska w książce „Migot. Z krańca Grenlandii” po mistrzowsku operuje słowem, udowadniając, że nawet opis połowu fok może brzmieć poetycko. „Migotem” po raz kolejny potwierdziła również, że ma szczęście do bohaterów. A może to oni mają szczęście do niej, bo nikt nie potrafi opowiedzieć ich historii równie pięknie?
Zima na Svalbardzie to nie tylko przeniesienie się w inny świat, to też poszukiwanie echa własnej duszy w arktycznych przestrzeniach. Zorza polarna, psie zaprzęgi, festiwale muzyczne i inne atrakcje stwarzają niesamowitą symbiozę między człowiekiem a surową naturą. To moment, by poczuć puls Arktyki, zanurzyć się w jej zimowym rytuale i wyjść z niego odmienionym przez doświadczenie, którego nie sposób zapomnieć.
Na intensywnym myśleniu, jak wrócić w regiony polarne, Daga Bożek spędziła sześć lat. W Arktyce i Antarktyce ponad dwa. Zachorowała na „gorączkę polarną”, ale przekuła ją na działalność popularyzatorską i pisanie książek. Ludzi napotkanych na swojej drodze nazywa prawdziwymi pasjonatami. Te słowa wyjmuje mi z ust, ponieważ dokładnie w ten sam sposób to ja chcę ją opisać. Rozmawiamy o polarnych historiach, wyzwaniach, z którymi mierzyły się pionierki polskich wypraw polarnych i o miejscu, które wymyka się podporządkowaniu woli człowieka.
Fotograf Arktyki Denis Jurison od 2015 roku pracuje na Svalbardzie jako przewodnik arktyczny. Mówi, że na Svalbardzie ludzie nikogo nie udają, a teraźniejszość płynie bez ozdobników. Zapytałam Denisa, czy po tylu latach spędzonych na Svalbardzie nadal wstrzymuje oddech fotografując lodowce. Zastanawiamy się też, czy każdy, kto ma telefon komórkowy jest fotografem, czy klonowanie fotografii arktycznych to duży problem, a także, czy Svalbard skończy jak Islandia i ugnie się pod ciężarem turystów.
Niedźwiedź polarny występuje w regionach arktycznych, które przez większą część roku mają dostęp do lodu morskiego. Populacje występują w Kanadzie, na Alasce (USA), Grenlandii, rosyjskiej Arktyce, norweskiej Arktyce i lodach otaczających Biegun Północny.
Kjerstin Askholt to druga kobieta na stanowisku Sysselmanna Svalbardu od 1925 roku. Stanowisko objęła w 13 października 2015 roku i tym samym stała się najwyższym przedstawicielem rządu na norweskim archipelagu.O tym jak to jest być szeryfem na arktycznej pustyni oraz w jaki sposób zachować życiowy balans i jednocześnie podkreślać wagę dziewiczej przyrody archipelagu, rozmawiam z Gubernatorką Svalbardu Kjerstin Askholt.
Halo, Spitsbergen! Dobry wieczór kochani! Rubryka ta zrodziła się z wielkiej tęsknoty i miłości do Svalbardu. Zainspirowana komunikatem audycji radiowej, która w latach 60. była jedyną drogą kontaktu między uczestnikami polskiej wyprawy polarnej na Spitsbergen, a ich rodzinami, rozmawiam z miłośnikami Arktyki, mieszkańcami Svalbardu, a także…