Svalbard, Spitsbergen, Arktyka
Morsowanie to sposób na hartowanie ciała i umysłu które można praktykować dosłownie wszędzie. W Arktyce również, ale tutaj nabiera zupełnie nowego wymiaru. Dzika przyroda i lodowate wody przyciągają śmiałków z całego świata, którzy chcąc doznać ekstremalnych wrażeń, muszą przede wszystkim pamiętać o bezpieczeństwie.
Przyszłość Arktyki i naszej planety zależy od działań każdego z nas. Nie możemy stać obojętnie w obliczu tego, co dzieje się wokół. To nasza wspólna odpowiedzialność, aby chronić i zachować te cenne zasoby dla przyszłych pokoleń. Życzę Wam wszystkiego najlepszego w nadchodzącym roku i mam nadzieję, że będziecie kontynuowali tę podróż z nami.
Urok mroźnej wyspy jak magnes ściąga ludzi z przeróżnych zakątków świata. Khristin Aina Galang Grana i Angie Bardoquillo los przywiódł na Svalbard z Filipin. Chociaż ich rodzinny dom to zupełnie inna bajka, tą własną od kilku lat piszą w Longyearbyen. Z przyjaciółkami z Gjestehuset 102 rozmawiam o wpływie zmian klimatu na codzienne życie mieszkańców Longyearbyen, turystyce rozwijającej się na Svalbardzie, a także o historii ich przeprowadzki na Północ z tak odległego zakątka świata.
Na odległej, lodowej pustyni Svalbardu, w miejscowości Longyearbyen, znajduje się Café Huskies, kawiarnia, która jest prawdziwym klejnotem wśród arktycznych atrakcji. To unikatowe miejsce powstało z myślą, by oferować gościom niezapomniane doświadczenie. Każdy detal – od wystroju wnętrza, mającego kojarzyć się z przytulnym, domowym salonem; przez różnorodne menu i ofertę pamiątek, aż po obecność przyjaznych czworonogów – został starannie dopracowany, aby odzwierciedlać ducha Svalbardu. Café Huskies to nie tylko kawiarnia, ale także społeczne centrum, łączące miłośników zwierząt i majestatycznej Północy.
W Longyearbyen mieszka czterdziestu ośmiu Polaków. Dziewięciu z nich pochodzi z Warki. Jedną dziewiątą tej liczby stanowi Zuza Paradowska. Przybyła na Svalbard w listopadzie 2018 roku i mieszka w Longyearbyen do dzisiaj. Lata spędzone na Spitsbergenie dokonały w niej zmian. Spotkałyśmy się w Cafe Huskies i porozmawiałyśmy o tych zmianach, ale nie tylko. Zuza opowiedziała o Majorze, poszukiwaniu pracy na Svalbardzie, transformacji, która dokonuje się w Arktyce i turystach, którym czasami wydaje się, że na Spitsbergenie organizowane są dla nich polowania na niedźwiedzie.
W dławiących gardła przestrzeniach Spitsbergenu powstają słowa. Z nich zaś powstają domy, do których czytelnicy poezji wchodzą, by zamieszkać tam z rodzącymi się emocjami. Na północy buduje je poeta z Polski. Mieszka w zielonym domu, najstarszym w Longyearbyen. Leszek Nord opowiada o poetyckości Arktyki, słowach, ale też o sprawach przyziemnych, dziejących się aktualnie na Svalbardzie.
„Koniec świata to dobry początek” – pisze w swojej książce o Spitsbergenie Ilona Wiśniewska. Położone w surowym, lecz zadziwiająco pięknym krajobrazie Svalbardu, Longyearbyen jest niczym skrzynia pełna skarbów dla każdego podróżnika. Fascynujące inicjatywy naukowe, arktyczny chłód, magiczne widoki i bogactwo kulturowe przyciągają na daleką północ przybyszów ze wszystkich kontynentów.
Renifer svalbardzki jest nie tylko fascynującym przykładem adaptacji do ekstremalnych warunków, ale także przypomnieniem o kruchym pięknie naturalnych ekosystemów. Jego obecność w surowym klimacie Svalbardu świadczy o niesamowitej odporności życia nawet w najbardziej niegościnnych zakątkach naszej planety.
Zimą mężczyznom doskwierał przygnębiający brak słońca. Wyraźnie widoczne były zmiany nastrojów. Polarnicy spodziewali się w Hornsundzie niższych temperatur. Byli zaskoczeni, że nie dochodziły do minus pięćdziesięciu stopni. Ich zachwyt wzbudziła za to szalenie kolorowa wiosna. O tej porze 1958 roku Zofia Bunsch-Makarewicz w audycji „Halo, Spitsbergen” dyktuje polarnikom, a w tym swojemu mężowi, przepis na pączki.
Pewien tatuator w trakcie dziergania na skórze niedźwiedzia polarnego, powiedział, a było to właśnie w październiku, że przyjechałam pomiędzy ładnymi sezonami. Łodzie powoli przestają kursować, zapada szarówka, ale kolory nieba jeszcze nie onieśmielają pastelami, jak ma to miejsce w listopadzie. Czy październik to dobry moment, by wybrać się na Svalbard?