Svalbard, Spitsbergen, Arktyka
„Koniec świata to dobry początek” – pisze w swojej książce o Spitsbergenie Ilona Wiśniewska. Położone w surowym, lecz zadziwiająco pięknym krajobrazie Svalbardu, Longyearbyen jest niczym skrzynia pełna skarbów dla każdego podróżnika. Fascynujące inicjatywy naukowe, arktyczny chłód, magiczne widoki i bogactwo kulturowe przyciągają na daleką północ przybyszów ze wszystkich kontynentów.
Zimą mężczyznom doskwierał przygnębiający brak słońca. Wyraźnie widoczne były zmiany nastrojów. Polarnicy spodziewali się w Hornsundzie niższych temperatur. Byli zaskoczeni, że nie dochodziły do minus pięćdziesięciu stopni. Ich zachwyt wzbudziła za to szalenie kolorowa wiosna. O tej porze 1958 roku Zofia Bunsch-Makarewicz w audycji „Halo, Spitsbergen” dyktuje polarnikom, a w tym swojemu mężowi, przepis na pączki.
Pod osłoną wielobarwnego mroku, Svalbard w zimowej szacie opowiada historie mijającego czasu. Światło zorzy tańczy w rytmie niewidzialnych sił, przyciągając marzycieli, by podziwiali zimowy bal. Lodowe jaskinie szepczą sekrety. Delikatna i surowa natura dyktuje swoje prawa. Svalbard nocą polarną nie śpi. Jego serce bije mocno, opowiadając historie ludzkich doświadczeń. Miniona noc polarna była dla mieszkańców …
Festiwal Dark Season Blues na Svalbardzie jest najdalej na północ wysuniętym festiwalem bluesowym na świecie. Po raz pierwszy zorganizowano go w 2003 roku.To właśnie wtedy grupa entuzjastów bluesa postanowiła rozjaśnić muzyką mrok nocy polarnej. Festiwal odbywa się co roku pod koniec października, kiedy światło Svalbardu gaśnie, by ustąpić całkowitej, trwającej kilka miesięcy ciemności. W tym roku festiwal odbywa się już po raz dwudziesty, w dniach 26–29 października.
Wydarzenie to może być niezwykłe z wielu powodów, ale poza prelegentami to okoliczności przyrody tworzą wspaniałą magię jedynego w swoim rodzaju spotkania miłośników słowa, lecz nie tylko. To festiwal dla osób, które cenią literaturę, muzykę oraz film, ale także pragną przyjrzeć się z bliska Arktyce.
Terytorium Arktyczne, obejmujące Svalbard, stanowi niezwykłą enklawę kulturową i historyczną na północnym krańcu naszej planety. Te odległe wyspy, otoczone lodowatymi wodami Oceanu Arktycznego, zamieszkuje wyjątkowa społeczność, której kultura i tradycje są bogate w unikalne dziedzictwo.
Svalbard jest szczególnym miejscem na mapie świata. Ten archipelag leżący na Ocenie Arktycznym to surowa kraina lodu i skał, gdzie przyroda musiała się przystosować do ekstremalnych warunków. Svalbard stał się zatem swoistym domem dla unikalnej fauny i flory, a niedźwiedzie polarne, renifery svalbardzkie i ptaki morskie to tylko niektóre z charakterystycznych gatunków, które można spotkać na tym tajemniczym obszarze.
Reżyserowie, którzy wykorzystali Svalbard do opowiedzenia swoich historii, stanęli przed wyzwaniem kręcenia w jednym z najbardziej nieprzystępnych zakątków naszego globu. Czy arktyczną magię udało się przenieść na ekran? Oto Svalbard w filmach i serialach.
Wyprawa Andree’go zakończyła się tragicznie. Szczątki trzech odkrywców wraz z dziennikami oraz kliszami fotograficznymi i sprzętem podróżniczym przez trzydzieści trzy lata spoczywały w śniegach Spitsbergenu, aż do odnalezienia ich w 1930 roku. Wyprawa ta pozostawiła wiele pytań.
Jest rok 1957. Stanisław Siedlecki jako kierownik organizuje wyprawę polarną na Spitsbergen, która odbywa się w ramach Międzynarodowego Roku Geofizycznego. Do Zatoki Białego Niedźwiedzia przenosi się trzydziestosiedmioosobowa grupa Polaków, którzy zakładają Polską Stację Polarną w Hornsund oraz prowadzą badania w swoich dziedzinach. Wśród dziesięciu śmiałków, pozostałych w grupie zimującej, znajduje się trzydziestoletni wtedy meteorolog Tadeusz Makarewicz, który w trakcie trwania wyprawy wspólnie z Romanem Trechcińskim pisze książkę „Halo, Spitsbergen”.